Op dinsdagavond 5 april onder koude en natte weersomstandigheden met een behoorlijke wind had ik mijn eerste afspraak van het wegseizoen: de NOC*NSF JCF Limietendag, een tijdrit van 18,2 km met 4 klimmetjes over glooiend terrein. Hoewel mijn voorbereiding verre van optimaal was (door trainingsachterstand vanwege koorts) en ik nog niet mocht verwachten dat ik mijn topvorm te pakken had, had ik er zin in!
Toen ik startte, schakelde ik mis. Dom, maar ik had het snel voor elkaar en had de juiste tred te pakken. Na anderhalve kilometer werd ik gehinderd door een trailer die zorgde voor een opstopping. De tijdrit was niet zonder overig verkeer. Dit was echt balen, want ik moest mijn benen stilhouden en zelfs remmen. Vervolgens twijfelde ik of ik er links langs zou gaan, maar dat vond ik niet veilig. Dus ik besloot erachter te blijven. De opstopping loste op, maar ik had veel tijd verloren en was mijn ritme kwijt. Ik dacht een moment: “Laat maar.” Ik wist de knop toch om te zetten en probeerde weer in mijn ritme te komen. Dit lukte op de heenweg totaal niet. Vervolgens reed ik ook nog een vierkant keerpunt, waarbij ik zelfs door het gras reed. Op de terugweg lukte het me wel om weer in mijn ritme te komen en bij de finish bleek dat ik ondanks alles nog nooit zo snel had gereden op deze tijdrit en met mijn percentage van 97,7%, weer een potentiële internationale top 5-tijd had geklokt, met maar 2,3% van een internationale podiumtijd. Toch had ik er flink de balen in en gingen er wat bidons door de lucht. Want waar vorig seizoen 90% goed was voor EK-plaatsing, was nu 100% noodzakelijk. En wat was er gebeurd als ik niet was gehinderd? We zullen het nooit weten. Topsport is hard, dus helaas ging deze kans op EK-plaatsing aan mij voorbij… Gelukkig komen er altijd weer nieuwe kansen!
