De eerste World Cup van het seizoen was in Oostende (Bel). Over het geheel genomen, kan ik tevreden zijn. Mijn voorbereiding op het wegseizoen verliep niet helemaal lekker, maar desondanks heb ik me toch weer goed weten te handhaven tussen de wereldtop. Heel fijn dat Celesta er het hele weekend bij was. Daarnaast had ik tijdens de tijdrit ook support van Mersad, een clubgenoot van mijn plaatselijke fietsclub, de Maximus Stampers. Echt super!
De tijdrit in Oostende van vrijdag 6 mei, toch steeds iets meer mijn specialisme, was niet optimaal. Mijn eerste ronde was niet best, maar in de tweede ronde kwam ik er wat beter in totdat ik in het technische gedeelte achter een Zuid-Amerikaanse/Spaanse renner uit een andere categorie kwam die met zijn laatste ronde bezig was. Hij reed kneiterhard, maar de bochten reed hij als een slak. Ik verloor in het bochtige deel heel veel tijd ten opzichte van mijn eerste en derde ronde, want pas in de laatste bocht was er ruimte om er voorbij te gaan. Op het rechte stuk knalde hij weer voorbij, want hij was bezig met zijn laatste stuk. Ik moest nog een ronde en ook ik heb de laatste ronde echt geknald. Snelheden van 46-52 km/u in de laatste 5 km met mooie wattages zorgden voor een goede laatste ronde. Dit resulteerde in een gemiddelde snelheid van 42,07 km/u, waar ik vorig jaar 41,46 km/u reed. Dus ondanks dat ik niet over de hele rit optimaal reed, heb ik mezelf wel verbeterd. Dit alles resulteerde in een 15e plaats in een topveld waarin iedereen er was. De Aziaten waren er ook, in tegenstelling tot vorig jaar vanwege Covid.
De wegwedstrijd van 8 mei was er eentje waar ik gewoon goed heb gereden. Met windkracht 6 was het een zware koers. Bijna vanaf de start ging het los. Het eerste rondje ontstond een kopgroep waar ik door een wat mindere u-turn in eerste instantie in het laatste wiel zat en een klein gaatje moest laten vallen. Dit kreeg ik echter dichtgereden en met snelheden van boven de 60 km/u reden we met de kopgroep met de wind mee. Het ging daar elke ronde heel hard. Bij wind tegen was er soms een soort van ‘herstel’ en werd er gedraaid. In de tweede ronde in het dorp raasden we door de tweede bocht en daar slipte een Colombiaan. Hij kwam goed weg en reed net op tijd verder. Mijn landgenoot en ik moesten reageren op deze actie en moesten dan ook in de remmen moesten. In een uiterste inspanning probeerden we terug te keren wat ook bijna lukte. Alleen 5 meter was gewoon teveel met twee man. We sloten aan bij drie andere renners die ook een gaatje moesten laten, waaronder de zilveren medaillewinnaar van Tokyo. Ik was dus in goed gezelschap. We draaiden goed en op een gegeven moment was het gat nog maar 40 seconden. We kregen het helaas niet verder dicht. In de laatste ronde demarreerden mijn landgenoot en ik samen en tot onze grote verbazing hadden we een gat! Ik riep naar mijn landgenoot dat we niet meer moesten omkijken en vol moesten doorrijden wat lukte! De laatste bocht nam mijn landgenoot gewoon beter dan ik en er was een klein gaatje. Ik kreeg het gaatje dicht en kwam tot zijn voorwiel, maar redde het net niet om langs hem te komen, waardoor ik een 12e plaats in dezelfde tijd als mijn landgenoot behaalde. Vorig jaar werd ik 14e, dus ik mag zeker tevreden zijn. Ik ben blij dat ik ondanks dat ik een paar weken minder intensief mocht trainen ‘gewoon’ met de wereldtop kan meedoen. Het geeft een trots gevoel daartussen te mogen rijden!
De coaches waren ook tevreden over de progressie en mijn koers!
Vervolgens reisde ik voor het tweede World Cup weekend af naar Elzach in het Zwarte Woud in Duitsland. Wat een prachtige omgeving is dat!
Dit werd een bijzonder enerverende week. Het was namelijk de week van mijn internationale classificatie. Door Corona was dat er nog steeds niet van gekomen en deze World Cup was ik aan de beurt. Eindelijk! Op dinsdag had ik de onderzoeken. Ik was gespannen, omdat ze tijdens het onderzoek natuurlijk grondig onderzoeken om mijn grenzen te zoeken en dus mijn beperking te meten. Dat is voor mij geen pretje. Bij de eerdere nationale classificatie had ik veel last achteraf en ook bij de metingen die ik moest doen voorafgaand aan het onderzoek in Nederland voelde ik achteraf wel even. Dat zei ik tegen de classifiers die in overleg gingen. Vervolgens hielden ze rekening met me, maar ze moesten natuurlijk ook hun onderzoek doen. Hoewel minder in mijn rechterheup en sneller afnemend in mijn rechterenkel voelde ik het ook nu toch wel. Links was echt het meest gevoelig. Bij het onderzoek hoorde ook de observatie tijdens de tijdrit op 13 mei. Ik moest deze tijdrit dus gewoon rijden, want dat was noodzakelijk voor de classificatie. Het parcours (bergop) van de tijdrit lag me eigenlijk wel, maar het werd dus echt afzien door de naweeën. De kilometers kropen voorbij, maar ik kwam harkend boven en werd nog 14e. Maar man, man, man, wat was het afzien. Ik haalde mijn waardes bij lange na niet en was ook niet tevreden met mijn tijd, maar het was wat het was. En het afzien werd beloond, want ik ben nu dan ook internationaal geclassificeerd als C3-renner ? !
De dag erop heb ik overleg gehad met de fysio en met de coach over het wel/niet starten bij de wegwedstrijd op 15 mei, want het seizoen duurt nog even. Na dit overleg hebben we toch besloten dat ik zou starten, want ik wilde zo graag! De voorwaarde was de afspraak dat mijn coach me in de gaten hield en als hij het onverantwoord vond zou ingrijpen. Ik moest zelf ook eerlijk zijn. En toen gebeurde het:
IK HEB MIJN EERSTE TOP 10-KLASSERING IN EEN WORLD CUP BEHAALD ? !
Op het technische parcours met een klimmetje ging het constant los en werd het een harde koers. De eerste 14 km was het aanzetten vooral lastig. Dit voelde ik wel, maar ik kon erbij blijven. Naarmate de koers vorderde, ging het iets soepeler en ik kon lekker blijven meedoen. Ik probeerde goed de bochten nemen, zodat ik niet vol hoefde aan te zetten. Ook was het warm en dat was voor mijn gewrichten nog niet eens zo gek.
Na een tijdje koos ik in de afdaling het wiel van een grote Pool die hard naar beneden kon rijden. Een goede keus dacht ik. Dat was ook zo, maar ik had hem voor de bocht voorbij moeten rijden, want de Pool reed de bochten anders dan ik. Er kwam een gaatje en ik kwam in een groepje met een landgenoot, twee Duitsers, waaronder de paralympische zilveren medaillewinnaar en een Costa Ricaan. De Pool moest er eigenlijk meteen af. We kwamen tot op 15 seconden van de koplopers toen mijn landgenoot er ook af moest. Het lukte hem niet om terug te keren en toen waren we met z’n vieren. We kwamen nog een keer op 20 seconden. Ik deed veel kopwerk in het groepje en hoorde de Duitsers overleggen. Toen dacht ik dat ze met elkaar gingen rijden en hield ik me even rustig. De Costa Ricaan reed goed, maar zat al behoorlijk kapot. In de laatste ronde probeerde ik in de afdaling weg te komen. Dat was niet meteen een heel doordachte actie, want ik ben natuurlijk niet de zwaarste renner uit het peloton en ze kwamen dus ook terug. De Duitser demarreerde meteen eroverheen, maar ik kon die demarrage makkelijk parreren en toen merkte ik dat ook de beide Duitsers hun benen niet stilhielden om te sparen, maar omdat ze ook al behoorlijk stuk waren. In het laatste stuk besloot ik dan ook om er vol voor te gaan. Ik gooide hem op de grote plaat en zonder achterom te kijken, reed ik vol door de laatste drie bochten en het laatste rechte stuk in de hoop dat ze er niet meer voorbij kwamen. En het lukte! Ik reed zo naar de 9e plaats en dus mijn eerste top 10 klassering in een World Cup in mijn carrière tot nu toe!
En dat na deze week en nadat we dus twijfelden of ik überhaupt zou starten! Ongelooflijk! Ik kan het nog steeds niet geloven! Het voelt dan ook echt als een overwinning! Ik ben heel blij ? ! Ook de coaches vonden dat ik goed had gereden!
Na afloop liep ik niet meteen heel soepel, zullen we maar zeggen, maar het is niet verergerd. Ook maandagochtend was dit het geval. Het zelfs iets verbeterd. We hebben dus de juiste keuze gemaakt. Wel hebben we besloten dat ik dinsdagavond niet start tijdens het DK tijdrijden (valide) om zo mij herstel te bevorderen met het oog op de rest van het seizoen.
Maandagmiddag ben ik in ieder geval trots met veel ervaringen rijker naar Nederland teruggereisd.
Op naar de volgende wedstrijden!
