Na een terdege voorbereiding van mechanieker Emil van der Wal van Blijffietsen.cc, was het 23 mei zover. We reisden af naar Amerika. Vanaf Schiphol vlogen we naar Atlanta, waar we een auto hadden gehuurd om verder naar Huntsville, Alabama te reizen. De reis verliep voorspoedig. Aan het eind van de avond kwamen we dan ook veilig aan bij onze accommodatie.
De ochtend erna had ik mijn review voor mijn classificatie en ik blijf dit seizoen C3, maar het zou in de toekomst kunnen dat ik C2 (klasse met iets zwaardere beperking) word. Ik ga het wel merken, voor nu wist ik waar ik aan toe was.
Die middag hebben we op de racer het tijdritparcours al een keertje verkend. Een mooi en glooiend parcours met redelijk wat brede wegen, drie U-turns en een aantal bochten.
In de avond zijn we op tijd naar bed gegaan om zo zo snel mogelijk van de jetlag af te komen. De volgende ochtend zijn we dan ook weer op tijd opgestaan. We zijn via het parcours naar downtown Huntsville gereden om een terrasje te pakken. Op de terugweg hebben we even bij de plaatselijke fietsenzaak gekeken en zijn vervolgens via het U.S. Rocket&Space Center via het parcours terug naar ons verblijf gefietst. Best indrukwekkend, dat U.S. Rocket&Space Center.
De volgende dag was het de dag voor de tijdrit. We hebben samen met Aniek het parcours goed verkend. Ik had het goed ingeprent en had mijn plan klaar.
Toen was het zaterdag, de dag van de tijdrit. Ik startte om 17:03 en reed een acceptabele tijdrit. Dit deed ik op gevoel, want helaas maakte mijn vermogensmeter weer geen connectie, dus ik reed zonder vermogensgegevens. Ik heb geprobeerd constant te rijden. Dit is aardig gelukt, alhoewel ik wel denk dat ik iets harder had kunnen beginnen. Toch ben ik tevreden. Ik zat veel dichter bij degenen die voor me eindigden. Waar dat in Maniago nog ruim 2 minuten was, was het nu maar 13 seconden. Het veld tot en met de nummer 14 lag veel dichter bij elkaar. Ik zat daar met mijn 13e plaats goed bij.
De volgende dag hebben Emil, Aniek en ik het parcours voor de wegwedstrijd goed verkend en hebben we wat souvenirs gekocht. ’s Avonds hebben we een hapje gegeten met Daniel Abraham Gebru, de Paralympisch en wereldkampioen C5. Het zijn altijd heel leuke en leerzame gesprekken met hem. Vervolgens zijn we vroeg naar bed gegaan, want ik moest de volgende ochtend al om 8:00 aan de start staan voor de wegwedstrijd.
Vol vertrouwen stond ik daar. Ik had me goed voorbereid, het parcours goed verkend, de bochten goed geoefend, een goed plan gemaakt en ik had een goede warming up gedaan. Na een praatje van een Amerikaanse officier (het was Memorial Day) en het Amerikaanse volkslied, gingen we van start. Ik begon echt heel goed en hield me aan mijn plan en ging steeds als een van de eersten de bocht in. Ik durfde redelijk scherp in te sturen, waardoor er achter mij steeds een klein gaatje ontstond. Dit werd wel steeds dichtgereden, maar het kostte veel concurrenten extra inspanning en mij niet. Op een gegeven moment was het gaatje wat groter en waren we even weg. We zouden vast zijn teruggepakt, maar zover kwam het voor mij niet. Althans, bij een demarrage ging het 55 km/u en toen ik wilde opschakelen, bleek mijn derailleur in de crashmodus te zijn gekomen. Ik kon dus niet meer opschakelen en mijn ketting blokkeerde zelfs even. Materiaalpech dus; ik moest lossen. Helaas bleek dat ik later alleen zonder druk op de pedalen te kunnen schakelen. Bloedchagrijnig en teleurgesteld reed ik de race die voor mij gelopen was uit en werd 14e. Na de wedstrijd ben ik even een rondje gaan rijden om stoom af te blazen. Hoeveel pech kan je hebben in een seizoen… Later probeerde ik de teleurstelling te relativeren. Hoewel dit moeilijk was/is, lukte het me en probeerde ik me te focussen op het mooie avontuur dat ik had gehad.
’s Avonds in een typisch Amerikaans steakhouse lukte dat steeds beter. Ik kan terugkijken op een mooie tijd en de vorm is eindelijk groeiende. Het geluk zal vast een keer mijn kant opvallen.
De volgende dag vertrokken we en dinsdag kwamen we moe, maar voldaan en een mooie ervaring rijker weer terug op Schiphol, waar Celesta en de vrouw en zoon van Emil ons al stonden op te wachten.
