Op 15 en 16 juli reed ik de European Paracycling Cup in Púchov. Bij deze Europa Cup-wedstrijd ben ik zowel op de wegwedstrijd als de tijdrit derde geworden. In de wegwedstrijd was dit boven verwachting; in de tijdrit had i op meer gehoopt en had het beter gekund.
Tijdens de wegwedstrijd reden we eigenlijk vanaf de start met 7 man weg. Eentje viel snel af vanwege materiaalpech. Met de andere 5 reden we verder. Er werd niet echt lekker samengewerkt. Alleen een Oostenrijker en ik wilden wel rijden. Wij demarreerden een aantal keer. Bij eerste keer dat we de lange klim op reden, demarreerde hij ook. Ik kon met heel veel moeite aanhaken. Hij is een stuk lichter dan ik (sinds ik specifiek train voor het tijdrijden, heb ik meer spiermassa en ben ik dus wat zwaarder dan ik eerst was) en hij reed heel makkelijk omhoog. Toch kon ik aanhaken. In de tweede ronde ging hij weer en moest ik de lichte mannen helaas, samen met een Slowaak. In de afdaling vroeg hem om samen te werken en hij wilde wel, maar zei dat hij niet meer kon en dat bleek ook wel. Dus ben ik zelf constant vermogen gaan trappen in de afdaling om zo in ieder geval vierde te worden. De Slowaak, zag ik al snel niet meer. Tot mijn grote verbazing zag ik op een gegeven moment de drie koplopers rijden. Toen heb ik risico genomen en ben ik er vol voor gegaan om de kopgroep terug te pakken, wat lukte. Want net voordat we de rotonde beneden aan de afdaling opdraaiden, zat ik weer bij de kopgroep. Dit kostte behoorlijk wat inspanning, maar ik had nog kans. Bij het opdraaien van de finishstraat kon ik meesprinten voor het podium en dat lukte. Alle inspanning was niet voor niets, want ik werd derde.
De volgende dag had ik de tijdrit. Ik voelde bij de warming up al dat de inspanning die ik tijdens de wegwedstrijd had geleverd nog in mijn benen zat. Dit merkte ik tijdens de tijdrit, want ik kon gewoon niet de vermogens leveren die ik normaal gesproken kan halen. Dus ben ik gaan knokken en zo ben ik toch nog derde geworden.