In augustus was het zover. Het Europees Kampioenschap stond op het programma. Een geweldige eer om daar te mogen rijden. Ik ging er echter zonder verwachtingen heen, want een aantal weken daarvoor ben ik geschept door een auto met o.a. gekneusde ribben als resultaat. Dus die voelde ik wel, maar ik was maar wat blij dat ik wel kon rijden. Het was namelijk een speciaal EK. Het waren de eerste European Para Championships (Europese Spelen). Dit evenement gaat vanaf dit jaar eens per vier jaar plaatsvinden in een bekende Europese Stad, een jaar voorafgaand aan de Paralympische Spelen. Het evenement bevat EK’s van verschillende sporten die tegelijkertijd gehouden worden. Deze eerste versie was ook nog eens in eigen land, in Rotterdam. Geweldig! Rijden voor eigen publiek. Familie en vrienden langs de kant. Super!

De Europese Spelen dus, een droom die uitkwam. De opening in Ahoy was mooi om mee te maken. Op 18 augustus moest ik zelf aan de bak. Ik reed de tijdrit. Met veel familie en vrienden langs de kant, waaronder, Celesta met Bidik en mijn moeder, mocht ik gezien de omstandigheden tevreden zijn met mijn resultaat. Het was een korte tijdrit van iets meer dan 10 km. Wel jammer, want lange(re) tijdritten liggen mij het best, maar aan dit gegeven kon ik niks veranderen, dus volle focus op deze rit. Na de start moest ik er echt inkomen en had ik wel wat last van mijn rib bij het ademhalen. Na een halve ronde ben ik even rechtop gaan zitten, heb diep ademgehaald en vanaf dat moment reed ik een steady race. Dit resulteerde in een zesde plaats.

Op 19 augustus was de wegwedstrijd. Weer waren er veel bekenden aanwezig. Het wedstrijdverloop verliep voor mij zeer teleurstellend. Helemaal in het begin van de koers dacht ik al te voelen dat mijn achterband zacht(er) werd. Ik trapte gewoon mijn vermogens, maar ik kwam moeilijk vooruit. De lekke band bleek te koppen, want vrij snel in de koers, reed ik bijna rechtdoor in een bocht. Toen ik keek, bleek mijn achterband helemaal plat. Ik moest dus met een platte band, dus op mijn velg naar de materiaalpost rijden, want er reden geen volgauto’s vanwege het smalle parcours. Dus ruim 2,5 km later was ik bij de materiaalpost, waar ik mijn achterwiel kon vervangen. Nadat ik het erin had gezet, reed ik verder. Inmiddels allang in verloren positie, want mijn concurrenten waren allang gevlogen. Hoewel het mentaal wel even een dingetje was, is het geen moment in mij opgekomen om op te geven, want het was het EK, het waren de Europese Spelen en het was een droom. Dus ik heb er nog alles aan gedaan om er het beste uit te halen, wat uiteindelijk resulteerde in weer een zesde plaats. Een heel andere zesde plaats, maar ik ben trots op mijn karakter en mijn doorzettingsvermogen. Mentaal zit het wel goed.

En ’s avonds thuis, zag ik dat ik Teletekst had gehaald, wat natuurlijk wel leuk is. Ook heb ik een EK getreden op de Europese Spelen. Dat is een geweldige ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Dat heb ik toch maar mooi gehaald en neem ik voor altijd mee!

Categorieën: Geen categorie