Op 16 september reed ik in Roermond de tweede tijd tijdens het NK tijdrijden in C1-C3. Helaas hield de KNWU zich niet aan hun eigen reglement en werd mijn klasse samengevoegd, terwijl zowel in de samengevoegde klassen onder mijn klasse als in mijn klasse voldoende deelnemers waren en ik dus gewoon de zilveren medaille omgehangen had moeten krijgen. Dit gebeurde nu niet en dus werden de tijden gecorrigeerd met de correctiefactoren, waarvan altijd onduidelijk blijft waarop deze zijn gebaseerd. Dus was ik de derde man. De vrouwen werden echter aan onze klasse toegevoegd met hun correctiefactor, waardoor ik uiteindelijk vierde werd in de uitslag. Natuurlijk allemaal heel bijzonder hoe dit ging en dat staat dan nog los van de verder ook ‘zeer bijzondere’ organisatie (bv. verkeerde chipnummers, waar ik zelf achter moest komen, starttijden pas op de dag zelf, parcours op het laatste moment (na verkenning) ineens 5 km langer, zonder dat we het wisten. Helaas heb ik hier allemaal geen invloed op, maar het is topsportonwaardig. Teleurgesteld en boos reed ik naar huis, maar ook trots want over hetgeen waarop ik wel invloed had, mijn tijdrit, kan ik tevreden zijn. Dit seizoen ben ik nog niet eerder zo dicht bij de nummer 1 geweest en ik vind het knap hoe ik mijn focus heb kunnen behouden op mijn race. En zoals ik wel vaker heb gezegd tijdens dit ‘bewogen’ seizoen met alle pech: “Het is wat het is.”
Zondag 24 september rijd ik nog een tijdrit van 40 km in Zolder waar een para-klassement is. Vrijdag 30 september rijd ik dan nog een tijdrit (valide) van 10 km in Amsterdam en misschien rijd ik op 8 oktober nog een koppeltijdrit. Daarna is het seizoen over en neem ik drie weken gas terug. Begin november start ik dan al met de voorbereidingen op het volgende seizoen.
