Op dinsdag 13 mei heb ik meegedaan aan de tijdrit in Limburg. Deze tijdrit met een para-klassement heb ik ook in mijn programma ingepast, omdat ik niet naar Maniago ben gegaan om weer helemaal fit te worden. Ik ging dan ook met het zelfde doel naar Limburg als waarmee ik afgelopen zondag naar Duitsland afreisde: op 90% rijden en goed op de aeropositie blijven letten.
De reis naar Limburg was er een met files, files en nog eens files, waardoor ik laat aankwam en geen tijd had om me rustig voor te bereiden en een goede warming up te doen. Dit terwijl ik echt meer dan ruim van tevoren vertrok. Maar dit heb je niet in de hand, dus ik ben me zo goed en zo kwaad als het kon gaan voorbereiden, heb tien minuutjes ‘warm gereden’ en toen was het al tijd om te starten.
Het was een heuvelachtig parcours. De tijdrit was 13,8 km lang en telde drie pittige klimmetjes met in totaal 77 hoogtemeters. Het was dus een uitdaging om me aan m’n doel te houden. Het lukte aardig om me aan mijn vermogens (90%) te houden, waardoor ik op de klimmetjes wel snelheid verloor, maar dat accepteerde ik. Het lukte me in het begin van de tijdrit minder goed om in de aerohouding te blijven, maar dit ging gedurende de tijdrit wel beter. Zo goed als afgelopen zondag lukte me dat nu niet, maar ik was toch ook weer tevreden en had mijn doelen wel behaald.
Daarnaast won ik de tijdrit, maar de andere toppers waren natuurlijk in Maniago. Maar toch weer bloemen voor een overwinning.
