Op 16 september reed ik in Roermond de tweede tijd tijdens het NK tijdrijden in C1-C3. Helaas hield de KNWU zich niet aan hun eigen reglement en werd mijn klasse samengevoegd, terwijl zowel in de samengevoegde klassen onder mijn klasse als in mijn klasse voldoende deelnemers waren en ik dus gewoon de zilveren medaille omgehangen had moeten krijgen. Dit gebeurde nu niet en dus werden de tijden gecorrigeerd met de correctiefactoren, waarvan altijd onduidelijk blijft waarop deze zijn gebaseerd. Dus was ik de derde man. De vrouwen werden echter aan onze klasse toegevoegd met hun correctiefactor, waardoor ik uiteindelijk vierde werd in de uitslag. Natuurlijk allemaal heel bijzonder hoe dit ging en dat staat dan nog los van de verder ook ‘zeer bijzondere’ organisatie (bv. verkeerde chipnummers, waar ik zelf achter moest komen, starttijden pas op de dag zelf, parcours op het laatste moment (na verkenning) ineens 5 km langer, zonder dat we het wisten. Helaas heb ik hier allemaal geen invloed op, maar het is topsportonwaardig. Teleurgesteld en boos reed ik naar huis, maar ook trots want over hetgeen waarop ik wel invloed had, mijn tijdrit, kan ik tevreden zijn. Dit seizoen ben ik nog niet eerder zo dicht bij de nummer 1 geweest en ik vind het knap hoe ik mijn focus heb kunnen behouden op mijn race. En zoals ik wel vaker heb gezegd tijdens dit ‘bewogen’ seizoen met alle pech: “Het is wat het is.”
Zondag 24 september rijd ik nog een tijdrit van 40 km in Zolder waar een para-klassement is. Vrijdag 30 september rijd ik dan nog een tijdrit (valide) van 10 km in Amsterdam en misschien rijd ik op 8 oktober nog een koppeltijdrit. Daarna is het seizoen over en neem ik drie weken gas terug. Begin november start ik dan al met de voorbereidingen op het volgende seizoen.
In augustus was het zover. Het Europees Kampioenschap stond op het programma. Een geweldige eer om daar te mogen rijden. Ik ging er echter zonder verwachtingen heen, want een aantal weken daarvoor ben ik geschept door een auto met o.a. gekneusde ribben als resultaat. Dus die voelde ik wel, maar ik was maar wat blij dat ik wel kon rijden. Het was namelijk een speciaal EK. Het waren de eerste European Para Championships (Europese Spelen). Dit evenement gaat vanaf dit jaar eens per vier jaar plaatsvinden in een bekende Europese Stad, een jaar voorafgaand aan de Paralympische Spelen. Het evenement bevat EK’s van verschillende sporten die tegelijkertijd gehouden worden. Deze eerste versie was ook nog eens in eigen land, in Rotterdam. Geweldig! Rijden voor eigen publiek. Familie en vrienden langs de kant. Super!
De Europese Spelen dus, een droom die uitkwam. De opening in Ahoy was mooi om mee te maken. Op 18 augustus moest ik zelf aan de bak. Ik reed de tijdrit. Met veel familie en vrienden langs de kant, waaronder, Celesta met Bidik en mijn moeder, mocht ik gezien de omstandigheden tevreden zijn met mijn resultaat. Het was een korte tijdrit van iets meer dan 10 km. Wel jammer, want lange(re) tijdritten liggen mij het best, maar aan dit gegeven kon ik niks veranderen, dus volle focus op deze rit. Na de start moest ik er echt inkomen en had ik wel wat last van mijn rib bij het ademhalen. Na een halve ronde ben ik even rechtop gaan zitten, heb diep ademgehaald en vanaf dat moment reed ik een steady race. Dit resulteerde in een zesde plaats.
Op 19 augustus was de wegwedstrijd. Weer waren er veel bekenden aanwezig. Het wedstrijdverloop verliep voor mij zeer teleurstellend. Helemaal in het begin van de koers dacht ik al te voelen dat mijn achterband zacht(er) werd. Ik trapte gewoon mijn vermogens, maar ik kwam moeilijk vooruit. De lekke band bleek te koppen, want vrij snel in de koers, reed ik bijna rechtdoor in een bocht. Toen ik keek, bleek mijn achterband helemaal plat. Ik moest dus met een platte band, dus op mijn velg naar de materiaalpost rijden, want er reden geen volgauto’s vanwege het smalle parcours. Dus ruim 2,5 km later was ik bij de materiaalpost, waar ik mijn achterwiel kon vervangen. Nadat ik het erin had gezet, reed ik verder. Inmiddels allang in verloren positie, want mijn concurrenten waren allang gevlogen. Hoewel het mentaal wel even een dingetje was, is het geen moment in mij opgekomen om op te geven, want het was het EK, het waren de Europese Spelen en het was een droom. Dus ik heb er nog alles aan gedaan om er het beste uit te halen, wat uiteindelijk resulteerde in weer een zesde plaats. Een heel andere zesde plaats, maar ik ben trots op mijn karakter en mijn doorzettingsvermogen. Mentaal zit het wel goed.
En ’s avonds thuis, zag ik dat ik Teletekst had gehaald, wat natuurlijk wel leuk is. Ook heb ik een EK getreden op de Europese Spelen. Dat is een geweldige ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Dat heb ik toch maar mooi gehaald en neem ik voor altijd mee!
Op 15 en 16 juli reed ik de European Paracycling Cup in Púchov. Bij deze Europa Cup-wedstrijd ben ik zowel op de wegwedstrijd als de tijdrit derde geworden. In de wegwedstrijd was dit boven verwachting; in de tijdrit had i op meer gehoopt en had het beter gekund.
Tijdens de wegwedstrijd reden we eigenlijk vanaf de start met 7 man weg. Eentje viel snel af vanwege materiaalpech. Met de andere 5 reden we verder. Er werd niet echt lekker samengewerkt. Alleen een Oostenrijker en ik wilden wel rijden. Wij demarreerden een aantal keer. Bij eerste keer dat we de lange klim op reden, demarreerde hij ook. Ik kon met heel veel moeite aanhaken. Hij is een stuk lichter dan ik (sinds ik specifiek train voor het tijdrijden, heb ik meer spiermassa en ben ik dus wat zwaarder dan ik eerst was) en hij reed heel makkelijk omhoog. Toch kon ik aanhaken. In de tweede ronde ging hij weer en moest ik de lichte mannen helaas, samen met een Slowaak. In de afdaling vroeg hem om samen te werken en hij wilde wel, maar zei dat hij niet meer kon en dat bleek ook wel. Dus ben ik zelf constant vermogen gaan trappen in de afdaling om zo in ieder geval vierde te worden. De Slowaak, zag ik al snel niet meer. Tot mijn grote verbazing zag ik op een gegeven moment de drie koplopers rijden. Toen heb ik risico genomen en ben ik er vol voor gegaan om de kopgroep terug te pakken, wat lukte. Want net voordat we de rotonde beneden aan de afdaling opdraaiden, zat ik weer bij de kopgroep. Dit kostte behoorlijk wat inspanning, maar ik had nog kans. Bij het opdraaien van de finishstraat kon ik meesprinten voor het podium en dat lukte. Alle inspanning was niet voor niets, want ik werd derde.
De volgende dag had ik de tijdrit. Ik voelde bij de warming up al dat de inspanning die ik tijdens de wegwedstrijd had geleverd nog in mijn benen zat. Dit merkte ik tijdens de tijdrit, want ik kon gewoon niet de vermogens leveren die ik normaal gesproken kan halen. Dus ben ik gaan knokken en zo ben ik toch nog derde geworden.
Yes! Goed nieuws! Ik ben geselecteerd voor het EK in Rotterdam! Daar rijd ik de tijdrit op 18 augustus en de wegwedstrijd op 20 augustus. Echt heel gaaf! Ik ga er alles aan doen om daar zo goed mogelijk aan de start te staan!
Na een terdege voorbereiding van mechanieker Emil van der Wal van Blijffietsen.cc, was het 23 mei zover. We reisden af naar Amerika. Vanaf Schiphol vlogen we naar Atlanta, waar we een auto hadden gehuurd om verder naar Huntsville, Alabama te reizen. De reis verliep voorspoedig. Aan het eind van de avond kwamen we dan ook veilig aan bij onze accommodatie.
De ochtend erna had ik mijn review voor mijn classificatie en ik blijf dit seizoen C3, maar het zou in de toekomst kunnen dat ik C2 (klasse met iets zwaardere beperking) word. Ik ga het wel merken, voor nu wist ik waar ik aan toe was.
Die middag hebben we op de racer het tijdritparcours al een keertje verkend. Een mooi en glooiend parcours met redelijk wat brede wegen, drie U-turns en een aantal bochten.
In de avond zijn we op tijd naar bed gegaan om zo zo snel mogelijk van de jetlag af te komen. De volgende ochtend zijn we dan ook weer op tijd opgestaan. We zijn via het parcours naar downtown Huntsville gereden om een terrasje te pakken. Op de terugweg hebben we even bij de plaatselijke fietsenzaak gekeken en zijn vervolgens via het U.S. Rocket&Space Center via het parcours terug naar ons verblijf gefietst. Best indrukwekkend, dat U.S. Rocket&Space Center.
De volgende dag was het de dag voor de tijdrit. We hebben samen met Aniek het parcours goed verkend. Ik had het goed ingeprent en had mijn plan klaar.
Toen was het zaterdag, de dag van de tijdrit. Ik startte om 17:03 en reed een acceptabele tijdrit. Dit deed ik op gevoel, want helaas maakte mijn vermogensmeter weer geen connectie, dus ik reed zonder vermogensgegevens. Ik heb geprobeerd constant te rijden. Dit is aardig gelukt, alhoewel ik wel denk dat ik iets harder had kunnen beginnen. Toch ben ik tevreden. Ik zat veel dichter bij degenen die voor me eindigden. Waar dat in Maniago nog ruim 2 minuten was, was het nu maar 13 seconden. Het veld tot en met de nummer 14 lag veel dichter bij elkaar. Ik zat daar met mijn 13e plaats goed bij.
De volgende dag hebben Emil, Aniek en ik het parcours voor de wegwedstrijd goed verkend en hebben we wat souvenirs gekocht. ’s Avonds hebben we een hapje gegeten met Daniel Abraham Gebru, de Paralympisch en wereldkampioen C5. Het zijn altijd heel leuke en leerzame gesprekken met hem. Vervolgens zijn we vroeg naar bed gegaan, want ik moest de volgende ochtend al om 8:00 aan de start staan voor de wegwedstrijd.
Vol vertrouwen stond ik daar. Ik had me goed voorbereid, het parcours goed verkend, de bochten goed geoefend, een goed plan gemaakt en ik had een goede warming up gedaan. Na een praatje van een Amerikaanse officier (het was Memorial Day) en het Amerikaanse volkslied, gingen we van start. Ik begon echt heel goed en hield me aan mijn plan en ging steeds als een van de eersten de bocht in. Ik durfde redelijk scherp in te sturen, waardoor er achter mij steeds een klein gaatje ontstond. Dit werd wel steeds dichtgereden, maar het kostte veel concurrenten extra inspanning en mij niet. Op een gegeven moment was het gaatje wat groter en waren we even weg. We zouden vast zijn teruggepakt, maar zover kwam het voor mij niet. Althans, bij een demarrage ging het 55 km/u en toen ik wilde opschakelen, bleek mijn derailleur in de crashmodus te zijn gekomen. Ik kon dus niet meer opschakelen en mijn ketting blokkeerde zelfs even. Materiaalpech dus; ik moest lossen. Helaas bleek dat ik later alleen zonder druk op de pedalen te kunnen schakelen. Bloedchagrijnig en teleurgesteld reed ik de race die voor mij gelopen was uit en werd 14e. Na de wedstrijd ben ik even een rondje gaan rijden om stoom af te blazen. Hoeveel pech kan je hebben in een seizoen… Later probeerde ik de teleurstelling te relativeren. Hoewel dit moeilijk was/is, lukte het me en probeerde ik me te focussen op het mooie avontuur dat ik had gehad.
’s Avonds in een typisch Amerikaans steakhouse lukte dat steeds beter. Ik kan terugkijken op een mooie tijd en de vorm is eindelijk groeiende. Het geluk zal vast een keer mijn kant opvallen.
De volgende dag vertrokken we en dinsdag kwamen we moe, maar voldaan en een mooie ervaring rijker weer terug op Schiphol, waar Celesta en de vrouw en zoon van Emil ons al stonden op te wachten.
In het Hemelvaartsweekend stonden in het Belgische De Panne de ParaPanne Cycling Days op het programma. Vorig jaar werd ik tweede op de tijdrit en eerste in de wegwedstrijd. Ik had zin in deze wedstrijd, want ik zou voor het eerst op mijn nieuwe tijdritfiets, de Cervélo P5 disc met wielen van Blast Cycling Wheels, rijden. Uiteraard wilde ik daarnaast eindelijk een acceptabele tijdrit rijden en had ik wat goed te maken.
Het was een tijdrit van 14,7 km en ik kan zeggen, mijn nieuwe tijdritfiets is echt een beest! Echt heel gaaf en fijn! Ik had alleen nog moeite om hem goed door de bochten te krijgen en ging aan het eind van het lange stuk rechtdoor omdat ik gewoon teveel snelheid had en de fiets ook heel graag rechtdoor wil. Ik moest uitklikken en omdraaien. Dit alles kostte me veel tijd, maar het is gewoon een kwestie van trainen en dan kom ik die bochten steeds beter door en dan gaat die fiets me zeker winst opleveren. De rest van de tijdrit ging inderdaad acceptabel, dus kon ik tevreden zijn!
De dag erna was de wegwedstrijd. Ik had niet de benen die ik de dag ervoor had, maar ben blijven vechten, waardoor ik de toch de hele koers van voren en in de kopgroep heb gereden. Het resultaat was een tweede plaats. Hiermee was ik wederom tevreden!
Op 21 en 23 april reed ik de World Cup in Maniago (Italië) en op 5 en 7 mei stond de World Cup in Oostende op de planning. Doel: Gewoon goede races rijden waarmee ik verder zou kunnen.
Ter voorbereiding reed ik twee tijdritten in het valide circuit, waarin ik merkte dat ik nog van ver moest komen, maar ook dat het steeds wat beter ging. Ik had dan ook zin in de World Cup-weekenden!
De tijdrit in Maniago was er een op een uitdagend parcours de start op klinkertjes (meer kasseien, zo slecht lagen ze erbij), met een omhoog lopende weg, gevolgd door een licht afdalende weg, een lastige bocht en een pittig klimmetje. Daarna was er de afdaling, een lang stuk tegen de wind in en nog een afdaling richting het stadje waar de klinkertjes weer wachtten. We moesten twee rondjes van 13,6 km rijden. Klinkers en kasseien zijn voor niemand fijn, maar voor iemand met mijn aandoening nog wat minder. Ik besloot op de klinkers dan ook vooral naar mijn lijf te luisteren om zo zo weinig mogelijk energie te verspillen en in de rest van de tijdrit extra te leveren waar mogelijk. Dit lukte vrij aardig. Ik moest dit op gevoel doen, want mijn vermogensmeter besloot er bij de tijdrit mee te stoppen. Met een 16e plaats moest ik het doen. In principe moet het beter kunnen, maar voor nu moest ik tevreden zijn.
De wegwedstrijd werd een rit voor mij waar ik lichamelijk echt heb afgezien. Hij was op hetzelfde parcours, maar nou moesten we 5 rondes rijden. Vijf keer de dramatisch liggende klinkers. Waar ik met de tijdrit nog zelf kon indelen en dus besloot op een verantwoorde manier over de klinkers te gaan, kon dat tijdens de koers natuurlijk niet. Dan bepaalt de groep het tempo. De kasseien kostten me lichamelijk zoveel energie waardoor ik er daar gewoon af moest. Twee keer lukte het me om het gat weer te dichten, want conditioneel was er niks aan de hand. Het rijden over de kasseien kostte me echter zoveel van mijn lichaam dat ik de derde ronde definitief eraf moest en echt even moest bijkomen. Ik werd aan alle kanten ingehaald en even was ik de laatste man in koers.
Eenmaal een beetje ‘hersteld’, ben ik gewoon een individuele tijdrit gaan rijden. Gewoon hetzelfde als vrijdag, alleen dan langer. Ik wilde natuurlijk niet op de laatste plaats in koers zitten als dat niet nodig was en gelukkig reed ik al snel weer renners voorbij en kon ik een goed vermogen en tempo ontwikkelen wat ik het hele rondje kon vasthouden. Op de kasseien deed ik bewust rustig aan. Uiteindelijk kon ik dan ook niet anders dan tevreden zijn met de 19e plaats die ik nog kon halen.
Na afloop besloten we dat ik de Ronde in Vlaanderen (weer kasseien) met het oog op de rest van het seizoen zou overslaan. Natuurlijk heel jammer, maar mijn lichaam rust gunnen was gewoon de beste keuze. Op naar Oostende!
Dit was dus twee weken later. We waren in Oostende, net als trouwens in Maniago, ruim van tevoren om een aantal dagen het parcours te verkennen en ons goed te kunnen voorbereiden. Dit hadden we dus grondig gedaan en ik was er dus klaar voor. Het parcours was dit jaar anders dan voorgaande jaren en natuurlijk hadden ze er een niet goed liggende klinkerweg in gestopt. Dus daar gingen we weer. Ik besloot het net zo aan te pakken als de tijdrit in Maniago. Ik had een goed wedstrijdplan en startte mijn tijdrit volgens dat plan. De tijdrit in Oostende is 30 km. Alleen toen, na 1,6 km en 2:43 gebeurde helaas wat je als wielrenner niet wilt. Ik reed lek. Ik was niet de enige. Voor mij waren er al vier renners geweest die daar lek hadden gereden en na mij reed ook de paralympisch kampioen lek. Omdat er geen volgauto’s waren vanwege een smal gedeelte in het parcours, was het direct afgelopen. Mijn eerste DNF ooit staat achter me aan en ik hoop ook mijn laatste. Dit was balen en een grote teleurstelling, want dit was een van de wedstrijden waarnaar ik had toegewerkt. Helaas, topsport kan hard zijn.
Tijd voor de voorbereidingen op de wegwedstrijd, die ook over een ander parcours zou lopen. Helaas zaten de slechte klinkers er nog wel in. Alleen het beste stukje was eruit gehaald. Ik ‘besloot om het parcours te verkennen en daarna te overleggen of het verstandig was om te starten met dit in mijn achterhoofd en met het oog op Amerika. Na twee hele rondjes over het parcours en een extra keer de klinkers genomen te hebben, wist ik genoeg. Het was gewoon niet verstandig om te starten, ook met het oog op de World Cup in Huntsville, Alabama, Verenigde Staten, die ik nog mocht rijden en wat voor mij ook een doel was. Het verstand laten beslissen boven het gevoel was gewoon wat ik moest doen. Natuurlijk wil je altijd starten, dus dit was weer een grote teleurstelling. Het was niet mijn weekend, zullen we maar zeggen.
Op 26 maart vond het NK weg in Beek in Zuid-Limburg plaats. Ik ging hier zonder verwachtingen heen. Ik wist van tevoren dat ik nou eenmaal een trainingsachterstand had opgelopen door de nasleep van de blessure. Het trainingskamp van een week ervoor was eigenlijk pas het echte begin na mijn blessure. Ik heb daar goed kunnen werken aan mijn inhoud, maar de koershardheid miste ik gewoon nog. Ik moest mijn doelen dus bijstellen. Mijn doel was dan ook om de race uit te rijden.
Het was een mooi parcours in elk rondje de bekende Amstel Goldrace-klim ‘De Adsteeg’. Bij de start kon ik goed meekomen. Ik kon het tempo gelukkig gewoon volgen. Na zo’n 25 km gebeurde er wat ik al had verwacht. Bij de eerste de beste tempoversnelling op de Adsteeg moest ik twee van mijn concurrenten laten gaan. Ik kon nog net aanklampen in het achtervolgende groepje, waarin we met z’n drieën reden.
Een van deze achtervolgers viel in een bocht (gelukkig gaat het goed met hem), waardoor we met twee in de achtervolgende groep overbleven. We bleven bij elkaar tot de laatste klim. De eerste de beste versnelling kon ik net niet volgen, waardoor een vierde plaats restte. Mijn doel om de koers uit te rijden heb ik behaald en ik weet waaraan ik de komende tijd moet werken.
Vrijdag 3 februari ben ik tijdens een training onderuit gegaan. Er bleek nog wat ijs te liggen en in de bocht gleed mijn voorwiel weg, waardoor ik helaas hard op mijn linker schouder, linker elleboog en linker heup terecht kwam. Gelukkig heb ik niks gebroken, maar wel flink gekneusd. Helaas hoort dit er ook bij. Nu goed en verantwoord herstellen.
