Geen categorie

Op 21 en 23 april reed ik de World Cup in Maniago (Italië) en op 5 en 7 mei stond de World Cup in Oostende op de planning. Doel: Gewoon goede races rijden waarmee ik verder zou kunnen.

Ter voorbereiding reed ik twee tijdritten in het valide circuit, waarin ik merkte dat ik nog van ver moest komen, maar ook dat het steeds wat beter ging. Ik had dan ook zin in de World Cup-weekenden!

De tijdrit in Maniago was er een op een uitdagend parcours de start op klinkertjes (meer kasseien, zo slecht lagen ze erbij), met een omhoog lopende weg, gevolgd door een licht afdalende weg, een lastige bocht en een pittig klimmetje. Daarna was er de afdaling, een lang stuk tegen de wind in en nog een afdaling richting het stadje waar de klinkertjes weer wachtten. We moesten twee rondjes van 13,6 km rijden. Klinkers en kasseien zijn voor niemand fijn, maar voor iemand met mijn aandoening nog wat minder. Ik besloot op de klinkers dan ook vooral naar mijn lijf te luisteren om zo zo weinig mogelijk energie te verspillen en in de rest van de tijdrit extra te leveren waar mogelijk. Dit lukte vrij aardig. Ik moest dit op gevoel doen, want mijn vermogensmeter besloot er bij de tijdrit mee te stoppen. Met een 16e plaats moest ik het doen. In principe moet het beter kunnen, maar voor nu moest ik tevreden zijn.

De wegwedstrijd werd een rit voor mij waar ik lichamelijk echt heb afgezien. Hij was op hetzelfde parcours, maar nou moesten we 5 rondes rijden. Vijf keer de dramatisch liggende klinkers. Waar ik met de tijdrit nog zelf kon indelen en dus besloot op een verantwoorde manier over de klinkers te gaan, kon dat tijdens de koers natuurlijk niet. Dan bepaalt de groep het tempo. De kasseien kostten me lichamelijk zoveel energie waardoor ik er daar gewoon af moest. Twee keer lukte het me om het gat weer te dichten, want conditioneel was er niks aan de hand. Het rijden over de kasseien kostte me echter zoveel van mijn lichaam dat ik de derde ronde definitief eraf moest en echt even moest bijkomen. Ik werd aan alle kanten ingehaald en even was ik de laatste man in koers.

Eenmaal een beetje ‘hersteld’, ben ik gewoon een individuele tijdrit gaan rijden. Gewoon hetzelfde als vrijdag, alleen dan langer. Ik wilde natuurlijk niet op de laatste plaats in koers zitten als dat niet nodig was en gelukkig reed ik al snel weer renners voorbij en kon ik een goed vermogen en tempo ontwikkelen wat ik het hele rondje kon vasthouden. Op de kasseien deed ik bewust rustig aan. Uiteindelijk kon ik dan ook niet anders dan tevreden zijn met de 19e plaats die ik nog kon halen.

Na afloop besloten we dat ik de Ronde in Vlaanderen (weer kasseien) met het oog op de rest van het seizoen zou overslaan. Natuurlijk heel jammer, maar mijn lichaam rust gunnen was gewoon de beste keuze. Op naar Oostende!

Dit was dus twee weken later. We waren in Oostende, net als trouwens in Maniago, ruim van tevoren om een aantal dagen het parcours te verkennen en ons goed te kunnen voorbereiden. Dit hadden we dus grondig gedaan en ik was er dus klaar voor. Het parcours was dit jaar anders dan voorgaande jaren en natuurlijk hadden ze er een niet goed liggende klinkerweg in gestopt. Dus daar gingen we weer. Ik besloot het net zo aan te pakken als de tijdrit in Maniago. Ik had een goed wedstrijdplan en startte mijn tijdrit volgens dat plan. De tijdrit in Oostende is 30 km. Alleen toen, na 1,6 km en 2:43 gebeurde helaas wat je als wielrenner niet wilt. Ik reed lek. Ik was niet de enige. Voor mij waren er al vier renners geweest die daar lek hadden gereden en na mij reed ook de paralympisch kampioen lek. Omdat er geen volgauto’s waren vanwege een smal gedeelte in het parcours, was het direct afgelopen. Mijn eerste DNF ooit staat achter me aan en ik hoop ook mijn laatste. Dit was balen en een grote teleurstelling, want dit was een van de wedstrijden waarnaar ik had toegewerkt. Helaas, topsport kan hard zijn.

Tijd voor de voorbereidingen op de wegwedstrijd, die ook over een ander parcours zou lopen. Helaas zaten de slechte klinkers er nog wel in. Alleen het beste stukje was eruit gehaald. Ik ‘besloot om het parcours te verkennen en daarna te overleggen of het verstandig was om te starten met dit in mijn achterhoofd en met het oog op Amerika. Na twee hele rondjes over het parcours en een extra keer de klinkers genomen te hebben, wist ik genoeg. Het was gewoon niet verstandig om te starten, ook met het oog op de World Cup in Huntsville, Alabama, Verenigde Staten, die ik nog mocht rijden en wat voor mij ook een doel was. Het verstand laten beslissen boven het gevoel was gewoon wat ik moest doen. Natuurlijk wil je altijd starten, dus dit was weer een grote teleurstelling. Het was niet mijn weekend, zullen we maar zeggen.

Op 26 maart vond het NK weg in Beek in Zuid-Limburg plaats. Ik ging hier zonder verwachtingen heen. Ik wist van tevoren dat ik nou eenmaal een trainingsachterstand had opgelopen door de nasleep van de blessure. Het trainingskamp van een week ervoor was eigenlijk pas het echte begin na mijn blessure. Ik heb daar goed kunnen werken aan mijn inhoud, maar de koershardheid miste ik gewoon nog. Ik moest mijn doelen dus bijstellen. Mijn doel was dan ook om de race uit te rijden.

Het was een mooi parcours in elk rondje de bekende Amstel Goldrace-klim ‘De Adsteeg’. Bij de start kon ik goed meekomen. Ik kon het tempo gelukkig gewoon volgen. Na zo’n 25 km gebeurde er wat ik al had verwacht. Bij de eerste de beste tempoversnelling op de Adsteeg moest ik twee van mijn concurrenten laten gaan. Ik kon nog net aanklampen in het achtervolgende groepje, waarin we met z’n drieën reden.

Een van deze achtervolgers viel in een bocht (gelukkig gaat het goed met hem), waardoor we met twee in de achtervolgende groep overbleven. We bleven bij elkaar tot de laatste klim. De eerste de beste versnelling kon ik net niet volgen, waardoor een vierde plaats restte. Mijn doel om de koers uit te rijden heb ik behaald en ik weet waaraan ik de komende tijd moet werken.

Vrijdag 3 februari ben ik tijdens een training onderuit gegaan. Er bleek nog wat ijs te liggen en in de bocht gleed mijn voorwiel weg, waardoor ik helaas hard op mijn linker schouder, linker elleboog en linker heup terecht kwam. Gelukkig heb ik niks gebroken, maar wel flink gekneusd. Helaas hoort dit er ook bij. Nu goed en verantwoord herstellen.

Goed nieuws! Ik heb twee nieuwe sponsoren:

https://www.facebook.com/BlastCyclingWheels/

en

www.blijffietsen.cc

In het sfeervolle Omnisportcentrum in Apeldoorn vond op 27 december het NK baanwielrennen plaats, zowel voor valide als voor para-wielrenners. Ik reed de 3 km individuele achtervolging en de 1 km tijdrit. Op beide afstanden werd ik derde en ik reed op de 1 km tijdrit een PR. Ik mocht dus twee keer het podium betreden!

Op 24 december reed ik met mijn CTO-selectie het NK ploegenachtervolging baanwielrennen tussen de valide renners. We hadden geen verwachtingen, maar wilden gewoon een goede race neerzetten. Dit lukte. We reden in een PR naar de vijfde plaats.

In het weekend van 1 en 2 oktober was de Europa Cup wedstrijd in Extremadura in Spanje waar ik op de tijdrit mijn winst van vorig jaar moest verdedigen. Het was überhaupt nog heel spannend of ik zou kunnen starten, want ik had nog behoorlijk veel last van mijn ribblessure. In overleg met de fysio en de coach had ik besloten om toch af te reizen naar Spanje en daar te kijken of ik zou rijden. Bij vertrek had ik er een hard hoofd in, want lachen en hoesten voelde ik al flink.

De eerste dag verkenden we het wegparcours en ik kon fietsen, maar daarmee was ook alles gezegd. De rest van de dag deed ik rustig aan. Ik besloot wel om te starten.

De eerste dag was de wegwedstrijd. Ik voelde dat ik weinig kans zou hebben, ook omdat ik vooral bij aanzetten mijn rib voelde. Dus ik besloot om na een kilometer of 10 te demarreren. Dit lukte en ik heb ruim 30 km solo gereden. Toen werd ik teruggepakt. Vervolgens reed ik nog een keer weg en werd ik vrij snel weer teruggepakt, waarop een andere renner demarreerde met een tweede renner die erachteraan sprong. Ook ik sprong mee, waardoor het groepje weer compleet was. Toen er nogmaals werd gedemarreerd, besloot ik om de derde plaats te consolideren. Dit lukte waardoor op het podium mocht plaatsnemen: het maximale resultaat voor die dag!

De tweede dag was de tijdrit. Ik had een plan gemaakt om zo constant mogelijk te trappen en aanzetten zo veel mogelijk te vermijden. Dit lukte redelijk goed, waardoor ik mijn eerste plaats van vorig jaar kon prolongeren. De tijd was, zoals verwacht, niet zo snel als vorig jaar, maar goed genoeg voor de winst. Ik was dus uiteraard tevreden!

Op 24 september was het NK weg in Varsseveld. Na een koers vol demarrages eindigde het in een massasprint. Ik voelde me goed en als er een moment was geweest om te winnen, was het deze koers. Door de goede benen werd ik overmoedig en ging ik van veel te vroeg aan. Ik hield het nog lang vol, maar 10 tot 20 meter voor de meet werd ik geklopt door de uiteindelijke winnaar en echt 5 meter voor de streep ook nog door de nummer 2. Oliedom gedaan. Ik baalde dan ook als een stekker. De bidons gingen wel even door de bus. Maar eenmaal afgekoeld, kon ik terugkijken op een goede koers en heb ik gekeken naar de verbeterpunten. Helaas bleek wel dat ik tijdens de sprint mijn rib had scheef getrokken. Dus helaas ook nog geblesseerd geraakt.

Op 1 september vond op het militaire terrein ‘De Vlasakkers’ in Amersfoort het NK tijdrijden plaats. Ik reed een degelijke tijdrit, waarmee ik tevreden ben voor nu. Het was een tijdrit waarmee ik verder kan en hij was goed voor de 3e plaats! Het kan en moet nog veel beter, maar het is weer een begin!

Zaterdag 4 juni ben ik 6e geworden in de tijdrit van de Cologne Classic European Cup in Keulen. Ik ben heel blij dat ik überhaupt kon en mocht starten na een week waar dat niet zeker was. Getaped en wel heb ik eruit gehaald wat er nu inzit en genoten. Ik moet dan ook gewoon tevreden zijn met mijn resultaat en dat ben ik dan ook. En Celesta is speciaal gekomen om mij aan te moedigen! Hoe lief ❤ ! ’s Avonds gezellig even Keulen in geweest en de Dom gezien!

Zondag 5 juni heb ik de wegwedstrijd van de 68. Cologne Classic European Cup gereden. Ik heb genoten! Allereerst weer van de support van Celesta ♥️, want zonder haar steun is mijn geweldige avontuur niet haalbaar! Als verrassing waren onze Duitse vrienden uit Koblenz, Alex en Kathi speciaal voor mij naar Köln gekomen om me aan te moedigen: Vielen Dank, Alex und Kathi ?? !

De wedstrijd verliep goed. Ik kon de hele koers van voren meedoen en heb ook een demarrage geplaatst. Leerpunt is dat ik meer vertrouwen moet hebben in mijn demarrages, want ik dacht te snel dat het niet ging slagen, terwijl het gat groter was dan ik dacht. Maar maakt niet uit. Ik kon in de kopgroep blijven rijden en dat was goed! Het parcours was spekglad. Het was op sommige plekken net een ijsbaan. Er gleden dan helaas ook drie renners onderuit en ook ik voelde mijn achterwiel twee keer licht wegglijden, maar ik bleef dit keer gelukkig overeind! Ik besloot die bocht voorzichtiger te nemen en bewust een gaatje te laten en dan na de bocht volle bak het gaatje dicht te rijden. Dit lukte alle keren wat mij zelfvertrouwen heeft gegeven.

Bij de sprint maakte ik één dom foutje: ik dacht dat ik kon uitrollen, maar op de streep kwam er nog eentje van achteren… Dacht dat hij eraf lag, maar niet dus… Maar foutje drukt mijn goede gevoel niet weg! Na het gedoe door de gevolgen de val van vorige week en mijn plotselinge verkoudheid moet en mag ik gewoon tevreden zijn met mijn 5e plaats van vandaag, maar vooral met mijn koers! En dat ben ik dan ook! Dit geeft vertrouwen voor de komende wedstrijden!